Goede buren, verre vrienden en vreemden

Het gezegde “beter een goede buur dan een verre vriend” gaat voor ons niet op. Wij hebben de rijkdom van zowel goede buren als verre vrienden en ook nog vreemden die hulp aanbieden op de boerderij. Maar ook de lieve reacties op de blog of via de email, skype, whatsapp en facetime, doen ons heel goed en geven weer moed voor de moeilijke momenten.

Maart begon heel spannend met een enorme veldbrand op het bedrijf.
Onze buurman Victor van 2 boerderijen verder, die we weer hebben leren kennen via Colin de neef van Lloyd, had ons zijn hulp aangeboden om een stuk land om te ploegen waar nieuwe stallen gebouwd gaan worden. Het was eerder begroeid met hoog gras en bosachtige struiken. Hij kwam samen met een van zijn boys (werker) en zijn trekker. Lloyd wilde het karweitje best zelf doen, maar dit ging om z’n Afrikaans: Lloyd en Victor stonden te kletsen en toe te kijken terwijl de boy op de trekker reed en al het gras lostrok. Nu begrijp ik ook beter waarom veel Afrikaanse boeren vrij dik zijn…;)
De volgende dag was het wind stil en de zon scheen, een mooie dag om al het losgetrokken gras te gaan verbranden zodat er “schone” bouwgrond over zou blijven. Dat ging helemaal volgens plan, totdat er een zeebries opstak en er een klein vuurtje ontstond aan de voeten van een van onze boys. Deze knaap was toen zo slim om in plaats van naar Lloyd te luisteren dat hij het moest uittrappen, het startende vuurtje met de riek nog even verder ging opschudden. Binnen 10 seconden was dat kleine vuurtje overgesprongen naar een grotere gortdroge struik. Doe daar een aanwakkerend zeebriesje bij en je hebt het recept voor een veldbrand. Helaas was dit niet richting het stuk wat inderdaad verbrand moest worden, maar richting bos, struiken en grasland wat net achter de stallen langs loopt. Binnen no-time woede er een fikse brand die niet onder controle was te krijgen en we moesten onze buurvrouw waarschuwen. Nu moet je weten dat bijna half Colchester van de Botha’s zijn en onze boerderij vroeger tot die van hun behoorde en wij eigenlijk als een soort enclave zijn binnen hun grondgebied. Daarbij staat vooral Colette niet bekend als de meest makkelijke vrouw, daar moet je het vooral niet mee aan de stok krijgen.
Dus toen Lloyd belde verwachte hij half-half een fikse uitbrander (mooie woordspeling in dit geval), maar daarentegen vroeg ze alleen of hij hulp nodig had. Binnen 10 minuten was zij er met een bakkie (Afrikaans voor pick-up auto) vol watervaten en haar bedrijfsleider met een bakkie vol boys die kwamen helpen. Met natte dekens hebben we toen de brand grotendeels kunnen neerslaan en is het beperkt gebleven tot 1,5ha. Wat waren wij haar dankbaar en zo blij dat de wind niet was gaan draaien richting de stallen en het woonhuis!

Begin april kwam de “verre vriend” Vera om een tijdje bij ons te verblijven. Wat was het fijn om haar weer te zien na 9 maanden en wat heerlijk om haar alles te kunnen laten zien, hoe we nu wonen, wat we hebben opgebouwd en natuurlijk om Jill te ontmoeten!
Gelukkig heeft Vera groene vingers en heeft zich ontfermd over de moestuin, wat nu een waar paradijsje aan het worden is. Boontjes, tomaten, komkommers, pompoenen, wortels, prei, paprika, uien, aardappels, maïs, en nog veel meer: het is allemaal al aan het groeien en we kunnen straks gewoon winkelen in eigen tuin. Hoe heerlijk is dat!
Maar ook op het gebied van de kippen is ze een hele hulp: voeren, vangen, mee voer gaan halen in Uitenhage, naar de slachterij, bevroren kippen sorteren en wegbrengen naar Paterson...ze heeft het hele werkgebied van Lloyd al gezien!
En het is natuurlijk voor mij en lloyd ook gezellig dat ze er is, heeft ons mee naar het strand genomen waar we 9 maanden al wel uitzicht op hadden maar nog nooit de tijd voor hadden gemaakt om er heen te gaan, we hebben ontdekt dat het dorp naast Colchester, Canonville, zowaar een kroeg heeft en ook een klein winkeltje en van ouds doen we samen boodschappen.

Ergens begin april op een maandag dat Lloyd en zijn vader bijna altijd met de vrachtwagen voer gaan halen, kreeg ik tegen lunchtijd een telefoontje of ik vanaf de veranda eens naar de weg kon kijken. En daar onderaan de heuvel kon ik de vrachtwagen langs de weg zien staan met bijna 4 ton voer achterop, het huis inzicht, wilde het geen meter meer rijden. Colin gebeld die Jan zijn techneut stuurde en ook Victor, onze buurman. Het zou iets zijn met de brandstof toevoer, er werd het een en ander gesleuteld, maar na 200 meter stopte de vrachtwagen weer. Victor is toen zijn trekker gaan halen, met de trekker langs de snelweg gereden richting de Spar waar hij kon omkeren om vervolgens naar de vrachtwagen die nog niet halverwege de heuvel was, te gaan…via de snelweg: dat is toch ook Afrika. Ondertussen was Vera met Ajanda (onze vaste boy) ook daarheen gegaan om te kijken of hij nog kon helpen.
Ik had geen idee wat de vorderingen waren totdat ik het geluid van een diesel motor hoorde en ik zag toen vanaf de veranda een waar circus voorbij trekken: Victor op de trekker die een 8-ton vrachtwagen voortrok met Ronnie erin, Vera in onze Landrover daarachter, Lloyd in het bakkie van Victor en het bakkie van Jan sloot de rij! Wat een dankbaarheid voelden we voor al die mensen die ons kwamen helpen, hun eigen werk lieten voor wat het was en het mogelijk maakten dat de vrachtwagen met voer in ieder geval op de boerderij kwamen!

Eind april hadden we bezoek van 2 vreemden: Antony en Darryl, die ruim 6000km gaan afleggen om heel Zuid Afrika rondlopen en zo oa via hun website het land, de mensen en de verschillende culturen promoten en met donaties die ze krijgen ook mensen te kunnen helpen die ze onderweg tegen komen die het echt nodig hebben. Onderweg kamperen ze langs de snelweg tot in de voortuin bij mensen en via via had ik ze ook bij ons uitgenodigd. Vooral Antony genoot ervan om mee te helpen op de boerderij en hoewel ze op zondagochtend weer verder moesten lopen bood hij aan om eerst nog te helpen met het vangen van de kippen, die altijd op zondag naar de slachterij worden gebracht (ja,ja, zondag is hier een vaste werkdag…).

Op de zaterdag van dat weekend was Lloyd jarig en samen met natuurlijk Vera, Ronnie en Antony en Darryl gingen we naar Addo om olifanten te spotten (natuurlijk) en dan daar een picknick braai te hebben. Wat Lloyd niet wist, was dat de avond daarvoor Don (een andere “verre” vriend) in Kaapstad was geland en die ochtend een vlucht naar PE had, alwaar hij door Nick en Gail werd opgehaald. Lloyd was net binnen bij de receptie om de toegang te betalen, toen zij ook aankwamen. Don achter de auto, Nick en Gail in het zicht om Lloyd te begroeten en te feliciteren. Lloyd dacht dat dat de verrassing was...totdat Don achter de auto vandaan sprong! Kippenvel en een traan voor dat ongelofelijke gezicht van Lloyd, die ook zichtbaar geëmotioneerd was! Het werd een hele bijzondere dag met nog olifanten vlak voor de auto langs, een leeuw die lui langs de kant van de weg lag te zijn en een kudde buffels rond om ons heen tegen een prachtige Afrikaanse zonsondergang.

Hoe bijzonder wonen wij toch en hoe bijzonder is het dat we de steun krijgen van goede buren, verre vrienden en vreemden.